Met een rood hoofd van de inspanning, witte knokkels die nog nèt geen vuisten vormen en inmiddels behoorlijk buiten adem, ga ik er opnieuw vol gas erin. En opnieuw zonder succes.
Ik sta op mijn blote voeten op de mat in de Dojo, te midden van een paar intimiderende witte pakken, die trots bij elkaar geknoopt zijn met die beroemde zwarte band.
Sensei heeft net een demonstratie gegeven van de basis die hoort bij de bevrijdingsoefening die we gaan doen.
Logisch
Super logisch en zo simpel ogend dat het bijna knullig lijkt. Met de nadruk op lijkt, want nu ik het zelf mag gaan doen blijkt het ineens alles behalve simpel. Knullig ja, dat oogt het dan weer wel…
Me aanmelden voor Aikido leek zo’n goed idee. Ik werk immers de hele dag met energie en het leek me dan ook een mooie manier om die energie ook eens in fysieke vorm uit te gaan drukken.
Maar nu ik hier, in al mijn klunzigheid, ook echt fysiek op die mat sta; lijkt dat idee ineens veel minder goed…
Hoe dan?
Hoe kan het dat als ik gewoon nadoe wat ik net in theorie geleerd heb, het vervolgens in de praktijk totaal niet werkt?
Ik doe toch precies hetzelfde? Zo moeilijk is die beweging nou ook weer niet.
Terwijl mijn frustratie toeneemt, gooi ik er nog maar wat extra kracht tegenaan. Als ik het maar vaak en hard genoeg probeer, dan moet het gewoon lukken. “Kom op, nog een keer”, spreek ik mezelf toe.
Met een rood hoofd van de inspanning, witte knokkels die nog nèt geen vuisten vormen en inmiddels behoorlijk buiten adem, ga ik er opnieuw vol gas erin.
En opnieuw zonder succes.
Mijn tegenstander blijft staan waar hij staat en kijkt me stoïcijns aan.
Mijn frustratie gaat over in woede.
Waarom krijg ík hèm nou niet in beweging?
De juiste focus
Sensei ziet me worstelen met mijn zelfbeheersing en stelt me alleen een vraag: “Aline, waar wijzen jouw handen naar toe als je deze oefening doet?” Ik schrik op uit mijn zelf gecreëerde hypnose. “Uh, weet ik veel. Daar was ik toch helemaal niet mee bezig”, denk ik. “Ik had het veel te druk met mezelf bevrijden uit de greep van de tegenstander. Dat was immers de oefening. Ik liep, ik draaide, ik duwde. Precies zoals ik het bij jou had gezien.”
Met een stem die enkel rust uitstraalt, vraagt hij me de oefening nogmaals te doen. En dan eens te kijken waar mijn handen naar toe wijzen.
Ik herhaal nog maar een keer de oefening. Uiteraard met hetzelfde resultaat. En ik denk nu toch wel behoorlijk geïrriteerd: “Ja duh… mijn handen vormen toch van die kommetjes. Dat heb je me net zelf geleerd.” Maar tegelijkertijd hoor ik mezelf stamelen: “naar… mezelf…”
“Precies”, zegt Sensei. “Naar jezelf.”
“Wat zou er gebeuren als je je handen eens naar je tegenstander zou laten wijzen?”
Ai… nu begint er iets te dagen… Iets met… energie…
Magie of inzicht?
Nog één keer ga ik staan.
Mijn focus op mijn handen.
Ik draai ze naar mijn tegenstander en zet de beweging in.
En dan gebeurt er iets magisch.
Het is alsof mijn tegenstander overspoeld wordt door een enorme vloedgolf.
Hij heeft geen schijn van kans en deinst direct als vanzelf achteruit.
“Ja hallo, wacht eens even” zeg ik.
“Dat kan niet. Houden jullie me nou voor de gek?”
Maar aan hun blik zie ik al dat ik dit zojuist toch echt helemaal zelf heb gedaan.
Zonder enige moeite, krachtmeting of inspanning.
Door die ene hele kleine, subtiele verandering, is alles ineens anders.
De tegenstander maakt als vanzelf de weg vrij.
En ik?
Ik hoef er vrijwel niets voor te doen.
Wauw!
Senseinzicht
Ineens zijn die witte pakken en zwarte banden een stuk minder intimiderend. Als ik na afloop de Dojo weer uitloop, voel ik me trots en voldaan. “Hoe is het mogelijk”, denk ik “dat je in deze sport met zo’n kleine, eenvoudige aanpassing direct al zo’n enorme impact kan maken.”
Eigenlijk doen we dus gewoon precies hetzelfde werk, Sensei en ik.
Hij draait mijn handen de goede kant op; ik draai jouw blik de goede kant op.
Hij geeft me de precieze stap om te zetten als ik de ander in beweging wil krijgen; ik geef jou de precieze stap om te zetten als je ‘de ander’ in jouw werkomgeving in beweging wilt krijgen.
Hij leert mij hoe ik juist vanuit mijn stabiele basis extra veerkracht ontwikkel; ik leer jou hoe je vanuit jouw stabiele basis elke verandering met vertrouwen tegemoet kunt zien.
Kun jij wel zo’n Sensei op je werk gebruiken? Neem dan gerust eens contact met me op of kijk hier voor meer info.
Het kost je niets, alleen een beetje tijd.
En die tijd verdien je straks ruimschoots terug, want je hoeft niet meer eindeloos te herhalen wat toch niet werkt.
P.S. Heb je mijn e-book; 12 tips voor effectief leiderschap, al gedownload?