Het begin
Vanaf nu begin ik de werkdag weer met elke ochtend minimaal 10 minuten journal-en. Zonder dat ik daar een doel mee heb, maar gewoon om te laten ontstaan wat gezegd wil worden. Welke woorden, emoties, of beelden graag omgezet willen worden in gesproken of geschreven taal.
En daarmee te kijken wat er in mijn onbewuste leeft wat ik niet geforceerd naar buiten kan brengen. Je weet wel, omdat ík dat op dat moment wil.
Zo leer ik mezelf opnieuw om me over te geven aan het proces en om rustig en geduldig af te wachten wat zich aandient. Niet ongeduldig te wachten, want daar ben ik héél goed in, maar echt vanuit overgave en vertrouwen. Dat alles altijd precies is zoals het moet zijn en alles zich op het exacte juiste moment aandient.
De verrassing
Ik heb nu dus ook geen idee wat ik ga schrijven, maar ik laat me verrassen. Volledig. Door me af te stemmen op de frequentie van de muziek die ik hoor en me mee te laten voeren op de klanken naar nieuwe werelden die tot nu toe voor mij onbekend zijn gebleven. Of dan in ieder geval toch in dit leven…
De muziek die ik nu bijvoorbeeld hoor, doet me denken aan oude tijden. Oude werelden en beschavingen. Met veel water. Veel groen. Je weet wel van dat echte Oergroen. En oerwijsheid dat voel ik ook.
Lemurië, is wat in me opkomt, al heb ik geen actieve herinnering aan deze wereld. Hoe zou het daar geweest zijn? Was het daar net zo vredig als dat het nu door mijn speakers klinkt?
Films
In films worden we slechts herinnerd aan de schaduwkanten van onze beschavingen. Of ze nu hedendaags zijn of uit de oudheid. In elk verhaal vormt de reis van de held de rode draad, maar helaas vindt deze reis nooit plaats zonder geweld, intense pijn en/of drama. Daarom zijn we er waarschijnlijk zo van overtuigd geraakt dat chaos, pijn en lijden onderdeel zijn van het leven.
O, begrijp me niet verkeerd hoor, ik geloof ook dat het inmiddels zo lijkt te zijn, maar dan alleen omdat wij het massaal normaal zijn gaan vinden. Omdat we zowel bewust als onbewust zijn gaan geloven dat iets niet vanzelf mag gaan, we overal moeite voor moeten doen, we altijd waakzaam moeten zijn en er overal gevaar kan dreigen.
En als we dat al even niet voelen, is er altijd wel een nieuwsbericht wat dat feilloos bij ons aan weet te wakkeren. Veelal onbewust, dat wel, om zich vervolgens dan weer in bewuste handelingen (gericht op vermijding ervan) te manifesteren.
Wat als…
Maar wat ik me afvraag: Wat zou er gebeuren als we deze programmeringen niet hadden gekregen? Onze films vanaf dat we zijn begonnen met kijken direct een andere reis lieten zien?
Wel één van de held, maar met een andere manier van obstakels overwinnen?
Eén zonder geweld, pijn, chaos en lijden.
Zonder dat onze eigen overwinning altijd gepaard lijkt te moeten gaan met de ondergang of het verlies van een ander?
Als we deze obstakels zouden overwinnen enkel door ons hart steeds een beetje verder te openen en te ontdekken wat voor wonderen daarachter verscholen liggen?
Hoeveel kracht we in onszelf vrij kunnen maken daarmee en hoeveel liefde, goedkeuring en bevestiging al in onszelf verscholen ligt.
Als we geprogrammeerd zouden worden op een manier die ons laat inzien dat we onszelf al die dingen altijd al hebben kunnen geven. Dat we daarvoor nooit afhankelijk zijn van anderen of onze omgeving.
Hoe zou onze wereld er dan uitzien?
Heb je die al eens voor jezelf geschetst?
Wat zou je dan zien?
Denken?
Voelen?
Of nog beter
Hoe zouden je relaties zijn als je de ander niet meer nodig zou hebben om jou compleet te maken (hoor je de liedjes al) of om de ander dingen kwalijk te nemen die je jezelf eigenlijk niet gunt?
Om diegene het centrum van jou universum te maken terwijl je ondertussen al je pijnen, frustraties en onopgeloste trauma’s op die persoon botviert?
En je daardoor steeds ongelukkiger of leger voelt van binnen omdat je niet begrepen wordt. Iets denkt te missen of meer wilt.
Wat als jij zelf het centrum van jouw universum zou zijn?
En alles wat je geeft enkel vanuit onvoorwaardelijke liefde voortkomt?
Je niets van iemand nodig hebt, omdat je alles al in jezelf gevonden hebt. Daardoor alle verwachtingen los kunt laten.
Er geen als… dan … meer is omdat de “dan” nu direct al begint.
Bij alles wat je kiest.
Diepgang
Hoe zou je je dan voelen?
Hoe gelijkwaardig zouden je relaties (of dat nu liefde, familie of werk is) dan kunnen worden?
En hoeveel meer diepgang zou er dan in komen?
Als je niets meer hoefde te beschermen, verdedigen of verbergen?
Omdat je gewoon helemaal jezelf mocht zijn en dat volledig oké was.
Nieuw level
Terug naar die oude tijden, waarvan ik de muziek nog steeds door mijn speakers hoor. Die oude werelden en beschavingen die we nu alleen nog denken te kennen van tv:
Wat als onze oude werelden er daadwerkelijk zo uit gezien hebben?
Wat als dat daadwerkelijk was hoe mensen leefden, groeiden en met elkaar omgingen?
Wat als dat was waarom we ze er vandaag de dag niet meer zijn?
Omdat ze al hun lessen hier al geleerd hadden en door mochten naar het volgende level. Omdat het leven uiteindelijk gewoon 1 groot spel is. Waarin je, zodra je het 1e level mastert, steeds een level verder mag groeien.
De dood daarmee dus geen eindpunt is maar gewoon een nieuw level.
Waarna alles gewoon opnieuw begint.
Je als het ware opnieuw geboren wordt, maar dan in een nieuwe wereld. Vol nieuwe kansen, ervaringen en mogelijkheden.
Terug naar nu
Dit wetende; Hoe zou je dan nu vandaag naar jou leven kijken?
Wat zou je dan anders doen?
Welke 1e stap zou je dan vandaag al direct zetten richting dat volgende level?
Ik ben reuze benieuwd wat er allemaal in jouw onderbewuste leeft!
www.alinevandehaar.nl