“We need you here”
Vandaag wil ik wat dieper duiken in het onderwerp Verantwoordelijkheid Nemen. Met name de laatste jaren nogal een veelbesproken topic.
Maar wat is dat nou eigenlijk: verantwoordelijkheid nemen? Waar staat het eigenlijk voor en hoe vaak denken we daar eigenlijk echt over na?
Het wordt zo makkelijk gezegd, maar hoe vaak doen we het? Echt…
Verantwoordelijkheid nemen is namelijk nog helemaal niet zo makkelijk. Het betekent nogal wat. In de wereld waarin we leven en door de manier waarop we opgevoed zijn in het huidige systeem, zien we daardoor vaak twee uitersten ontstaan: verantwoordelijkheid Overnemen en verantwoordelijkheid afschuiven.
Verantwoordelijkheid afschuiven
Dat laatste herkennen we vaak nog wel, al willen we daar bij onszelf liever niet naar kijken.
Het is nu eenmaal makkelijker om te zeggen dat wat we tegenkomen aan een ander ligt.
De ander moet daarmee iets anders gaan doen.
We zeggen ook makkelijk dat het aan het systeem ligt, de maatschappij waarin we leven of… twee hele favoriete die we allemaal meerdere keren per week horen: “het is nu eenmaal zoals het is” en “daar heb ik in mijn eentje toch geen invloed op”.
Kort door de bocht: smoesjes waarmee we ons geweten sussen. Tactieken (veelal onbewust) om onszelf klein te houden. Excuses waardoor we niet uit onze comfortzone hoeven te treden.
We maken onszelf zo een slachtoffer van onze situatie en voelen ons vervolgens gefrustreerd, wanhopig en machteloos omdat we denken dat we nergens invloed op hebben.
Tot zover de ene kant van de medaille.
De andere kant is juist het tegenovergestelde hiervan: hier we nemen de verantwoordelijkheid óver van anderen. Dat kunnen onze kinderen zijn, onze partners, familie, collega’s, verenigingen of zelf de hele maatschappij. We doen dit door zelf iets te willen oplossen voor een ander waarvan we eigenlijk vinden dat zij het nalaten. We vertellen onszelf dan vaak dingen als: “Zij zien het nog niet, dus doe ik het wel even”, “Ze heeft al zo veel aan haar hoofd” of “Ze zijn al zo druk” enz.
Afijn je kent ze vast.
Dat doen we uit liefde uiteraard, maar is het ook echt helpend?
Leert de ander er wat van als wij altijd alles oplossen?
Gaat die ander in beweging komen als hij/zij weet dat het niet nodig is om zelf dat ongemak aan te gaan?
Gaat het ons iets brengen?
Hmm jazeker. Dat dan weer wel. Namelijk weer datzelfde gevoel van frustratie, wanhoop en machteloosheid.
Zie je de rode draad al?
Beide zijn dus niet helpen en niet wat er echt nodig is.
Verantwoordelijkheid Némen kan je alleen doen voor jezelf. Je eigen daden, acties, gedachten en gevoelens. Elke dag weer.
Door het voor iemand anders op te willen lossen, plaats je alle regie buiten jezelf en word je afhankelijk van je omgeving voor het resultaat. Je hebt namelijk geen invloed op wat de ander doet of zegt.
En nu wordt het interessant:
Door géén verantwoordelijkheid te nemen en deze af te schuiven op omgevingsfactoren, doe je precies hetzelfde: je maakt jezelf tot slachtoffer van je omgeving en omstandigheden.
Oók dingen buiten jou waar je dus geen invloed op hebt.
Zie je m? Dezelfde rode draad.
Wat hebben we dan wél te doen?
Echt Verantwoordelijkheid Nemen.
Alleen voor onszelf.
Maar dan ook helemaal.
En nee, dat is niet egoïstisch.
Integendeel; het is egoïstisch om géén verantwoordelijkheid te nemen!
In de slachtofferrol kruipen, dàt is egoïstisch.
Daarmee maak je jezelf tot zielig hoopje, wat altijd een beroep op anderen moet doen om dit te voeden.
Om zich gezien te voelen.
Jij bent het centrum
Wat je daarmee (onbewust) doet is jezelf het centrum maken van je omgeving. Jezelf in het middelpunt zetten van de aandacht en belangstelling.
In mijn ogen is dit de minst besproken en tegelijkertijd grootste bron van verslaving waar de mensheid momenteel onder lijdt. Vaak volledig onbewust.
Het is een vorm van aandacht vragen, die terug te voeren is op de vroege kindertijd.
Heel begrijpelijk als kind, maar als volwassene wordt het toch echt tijd dat we dit zelf onder ogen durven zien. Als we tenminste willen dat dingen voortaan anders gaan dat we tot nu toe ervaren hebben. Als we zelf de leiding willen gaan nemen over ons leven. Ons geluk in eigen hand willen nemen, in plaats van het afhankelijk te maken van anderen of omstandigheden buiten onszelf.
Of…
Ik wil nog wel een stap verder gaan: Verantwoordelijkheid OVERnemen is óók een vorm van egoïsme.
Net zo goed.
Au.
Ja, ik weet dat deze nog gevoeliger ligt.
Ik heb me er zelf ook een half leven lang schuldig aan gemaakt.
Met de beste intenties uiteraard, maar niet overziend dat wat ik echt deed en waar het vandaan kwam.
Welke behoefte eronder zat: gezien willen worden.
Gezien in wat ik deed, maar vooral in wie ik was. Ik als persoon, niet degene die de rol op zich nam van ouder, dochter, collega of … redder… (herken je m?). En gek genoeg is dat dan juist niet wat er gebeurt.
Er worden zo juist allemaal verwachtingen op ons geprojecteerd en we zijn onszelf gaan vereenzelvigen met die redder waar iedereen van afhankelijk lijkt.
Is dat wat je wil?
Ik wil nog wel een stap verder gaan: Verantwoordelijkheid OVERnemen is óók een vorm van egoïsme. Net zo goed.
Au.
Ja, ik weet dat deze nog gevoeliger ligt.
Ik heb me er zelf ook een half leven lang schuldig aan gemaakt.
Met de beste intenties uiteraard, maar niet overziend dat wat ik echt deed en waar het vandaan kwam.
Welke behoefte eronder zat: gezien willen worden.
Gezien in wat ik deed, maar vooral in wie ik was. Ik als persoon, niet degene die de rol op zich nam van ouder, dochter, collega of … redder… (herken je m?). En gek genoeg is dat dan juist niet wat er gebeurt.
Er worden zo juist allemaal verwachtingen op ons geprojecteerd en we zijn onszelf gaan vereenzelvigen met die redder waar iedereen van afhankelijk lijkt.
Dat lijkt misschien even leuk, en het is goed voor je ego (vandaar ook egoïstisch ;-)), maar wil je wel altijd die redder zijn?
En zo ja, wat maakt dat jij je bestaansrecht bent gaan ontlenen aan die rol?
Hoe eerlijk is het dan nog?
Wat eronder zit
Je helpt iemand dan dus niet uit onvoorwaardelijke liefde, maar je helpt iemand omdat je jezelf onmisbaar wilt maken. Om jezelf gezien te voelen, geliefd, gerechtvaardigd.
Je bent dus al die tijd steeds maar 1 persoon echt aan het helpen geweest: jezelf.
En vaak ook nog ten koste van die ander.
Ook al lijkt het nog zo goed bedoelt.
Zo lang je zelf nog geraakt wordt in wat die ander doormaakt, kun je die ander niet objectief helpen. Kun je niet zien wat de ander echt nodig heeft en geef je dat wat je diep in je hart zelf de meeste nodig hebt.
In de overtuiging dat het ook is wat die ander nodig heeft.
Projectie dus.
Wat heb je nodig?
De enige die echt weet wat jij nodig hebt, ben je zelf.
Als je dat nog niet weet, betekent het dat je nooit de kans hebt gehad het te ontdekken.
Omdat iemand anders het voor je overgenomen heeft.
Of omdat je het afgeschoven hebt op een ander.
En zo is de cirkel weer rond.
De enige die het werk kan doen, ben je zelf. Jij, ik, wij allemaal.
Stuk voor stuk. Ieder voor zich.
Om zo uiteindelijk weer een echt samen te kunnen vormen.
Zonder voorwaarden, zonder dualiteit, zonder projecties of valse verwachtingen.
Waarin we allemaal de verantwoordelijkheid durven te nemen voor onze eigen stukken.
En is dat altijd makkelijk? Nee zeker niet.
Is het de moeite waard? Ja, zeer zeker.
Wordt de wereld er een betere plek van? Absoluut.
That is why: “we need you here”
Wil jij de wereld ook graag een beetje mooier maken en wil je graag leren hoe jij de regie weer terugpakt over jouw leven?
In mijn online training leer ik je er alles over: Jouw geluk, in jouw handen. Eigenaarschap. Leiderschap.
Toch een beetje op weg naar een nieuwe wereldorde, maar dan anders 😉
Wil je meer weten: stuur me dan gerust even een berichtje.